Richard Georg Strauss'un babası Franz Joseph Strauss (1822-1905) Münih Opera Orkestrası'nın birinci kornocusuydu. Bu çalgı için, bir de konçerto olmak üzere pek çok eser bestelemiş, Mozart'tan o güne (Weber'in konçertosu dışında) konçerto yazılmayan bu çalgı için yol göstermiştir.

Ünlü orkestra şefi Hans von Bülow'un "Konçertonun Joachim'i" diye tanımladığı Münihli baba Strauss'un (vals kralı Viyanalı baba Strauss ile karıştırılmasın) ikinci eşi, Münih'in ünlü bira yapımcısı Pschorr ailesinin kızından doğma oğlu Richard, bu nedenle önce kornoyu tanıdı. Wagner'in tüm operalarının ilk seslendirilişlerinde korno partilerini çalan ve astımı yüzünden 69 yaşında bu çalgıyı bırakmak zorunda kalan baba Strauss böylece oğlunu etkilemiş; o da 18 yaşında 1. Korno Konçertosu'nu bestelemişti. Ancak Richard Strauss'un bu eseri babasından çok Mozart'ın etkisindedir.

19. yüzyıl ürünü bu konçertodan 60 yıl sonra, 1943'te tamamlanan ve Opus numarası taşımayan 2. Konçerto ise Richard Strauss'un olgunluk çağı eseridir. Kornocuların teşekkür borçlu oldukları Strauss ailesinin teknik güçlüklerle, uzun ezgilerle süslü son konçertosu, solist yanında orkestraya da güç görevler yükler.

Baba Strauss'un anısına düzenlenen bir törende çalınmak üzere 1942'de bestelenen 2. Konçerto, ilk kez Gottfried von Freiberg ve Kari Böhm yönetimindeki Viyana Filarmoni tarafından (Richard Strauss'un kurucuları arasında yer aldığı) Salzburg Festivali'nde 1943'te seslendirildi.


Bölümler

I. Allegro
II. Andante con moto
III. Allegro molto


Önceki konçertosuyla aynı tonalitede, ama daha çekingen, daha ekonomik stilde yazılan ve Strauss'un olgunluk çağı eserleri olan Capriccio ve Son Dört Şarkı'yı anımsatan konçerto, kornonun doğal sesi Mi bemol ile başlar.

Oldukça geniş tutulmuş olan 1. Bölüm (Allegro), sürekli ilgi çeken pasajlarla gelişir. Orkestranın birinci kornosunun diğer çalgıların elinden alarak solist korno ile girdiği eğlenceli diyalog bu ilgiyi artırır. Bölümün sonuna doğru temposu ağırlaşan (Andante) kısımda solist korno uzun legato'sunu (kesintisiz çaldığı partisini) rahatça duyurma olanağını elde eder...

2. Bölüm ağırca ama rahat hareketli (Andante con moto) tempoda ve La bemol tonda obua ile fagotların, yaylıların bir oktav üzerinde yükselen uzun tiradıyla açılır. Solo korno ancak 23 mezür sonra girer; tonalite La Majöre dönüştüğünde ise iki güçlü uyarı sesiyle, yine eski tonaliteye dönüşü sağlar ve ezgisini duyurur...

3. Bölüm daha çabuk (Allegro molto) tempoda bir Rondo'dur. Yine birinci bölüm gibi Mi bemol Majör tonda olmasının da yardımıyla, soliste kendini göstermek için geniş bir alan yaratılır. O zamana kadar sakin kalan timpaninin de desteğiyle neşeli, hafif ve hızlı bir final oluşur.

İlginizi çekecek, öneririm:
Sergey Sergeviç Prokofyev, Keman Konçertosu No. 2 Op. 63 sol minör