Ludwig van Beethoven'ın 8. Senfoni'si 1812'de Linz'de tamamlandı. Besteci, kardeşi Johann'ı bu kentte ziyarete gitmiş; kardeşinin kâhya kadınla ilişkisini görerek kavgalar çıkartmış, iş polise bile aksetmişti. Ancak bu kavganın ve karışıklığın izleri 8. Senfoni'de görülmez. Tersine neşeli ve mutlu karakterde olan eser, ilk kez 27 Şubat 1814'te Viyana'da bestecinin yönetiminde seslendirilmiş ve Beethoven bu bestesine "Benim Küçük Senfonim" adını takmıştır.

Aynı konserde çalınan ve dinleyicilerin daha çok sevdiği 7. Senfoni'yle aynı zamanda tamamlanan bu eseri (sevenlere tepki olarak) çok beğendiğini her fırsatta belirtiyordu. Gerçekten de bu senfoninin diğer senfonilerde olmayan bazı özellikleri vardır: Beethoven bu eserini kimseye ithaf etmemiştir; dokuz senfoni içinde baştan sona neşeli olan tek senfonidir; ağır bölüm yoktur; sadece bu senfonide gerçek bir menuet bölümü vardır ve en çabuk bestelenen senfonidir.


Bölümler

Bu eser 4 bölümden oluşur:

I. Allegro vivace e con brio
II. Allegretto scherzando
III. Tempo di Menuetto
IV. Allegro vivace


3/4'lük ölçüde. Fa Majör tondaki 1. Bölüm (Allegro vivace e con brio) herhangi bir girişe gerek görmeden, neşeli bir temayla başlar.
Klasik biçime uygun tema önce tüm orkestra, sonra da tatlı (dolce) bir şekilde klarnetle sunulur. Birinci kemanlarda işitilen ve daha geniş tutulmuş güçlü yan tema buna katılır. İkinci tema ise kemanlarda duyulur. Ustaca ve problemsiz yapıdaki gelişimde, ana tema baslarda yansıtılarak bir gerilim yaratılır.

2/4'lük ölçüdeki 2. Bölüm (Allegretto scherzando), Beethoven senfonilerinin alışılmış ağır ikinci bölümlerinin aksine, canlı tempoda ve zarif bir havadadır. Sevimli birinci tema önce kemanlarda, sonra üfleme çalgılarda, bir metronomu taklit edercesine, staccato olarak duyulur. (Bu bölüm, metronomun mucidi Maelzel'e bağlanırsa da, onun metronomu ancak 1816'da icat ettiği bilinmektedir). Berlioz bu kısa ve hafif bölümü, "Cennetten iniş" diye tanımlar.

3/4'lük ölçüde, Fa Majör tonda başlayan 3. Bölüm (Tempo di Menuetto) üstad Haydn'ın stilinde, eski Viyana danslarını ve havasını yansıtan gerçek bir menuet'tir. Beethoven ilk ve son kez bir senfonisinde, tam anlamıyla bu eski dansı değerlendirmiştir. Korno ve klarnetlerin pastoral karakterdeki diyaloguna katılan kemanların oluşturduğu zarif ve şakacı trio, üçüncü bölümü çerçeveler.

4/4'lük ölçüdeki 4. Bölüm (Allegro vivace), senfoninin en parlak bölümü, adeta dev bir finaldir. Ana tema şakacı şekilde büyük adımlarla gelişir. Orkestranın bütün anlatım tarzları kullanılır; tükenmeyen bir hayal gücü, canlılık ve tazelikle usta bir kontrpuan kaynaştırılır.

Sonat rondosu formunun en çarpıcı örneği olan bu bölüm için Çaykovski şöyle der: "Beethoven'in senfonik ustalığını en iyi gösteren bu bölümde beklenmeyen bir dizi şakacı epizodlarla karşılaşırız: Armonik kontrastlar, çeşitlenen modülasyonlar ve dahiyane orkestral efektler."

İlginizi çekecek, öneririm:
Ludwig van Beethoven, Senfoni No. 6 Op. 68 Fa Major "Pastoral"