İlk yorumu: 1808, Viyana. Ludwig van Beethoven'ın en verimli çağından bir diğer üründür bu uvertür. Shakespeare'in aynı adlı trajedisi için yazıldığı sanılırsa da Avusturyalı oyun yazarı Heinrich Joseph von Collin'in aynı adlı oyunu için bestelenmiştir.

Konu aynıdır: M.Ö. altıncı yüzyılda Roma için büyük fedakarlıklar yapan komutan Coriolanus, devleti yönetenlerle arasında çıkan anlaşmazlık üzerine ülkesinden ayrılır, eski düşmanlarıyla işbirliği yaparak Roma üzerine yürür.

Kent kapısında senato'nun başdelegeleriyle karşılaşan komutan, bu arada annesi ve eşinin de yakarışlarına direnemez, ordusuna geri dönmesi için emir verir.

Fakat iki yönlü ihanet yüzünden onur ve gururunu yitirmiştir. Çıkar yolu bıçağı kalbine saplamakta bulur.

Beethoven'in bu olay örgüsünü yansıtmakta kullandığı kullandığı iki tema da olağanüstü etkilidir.

İlki Do Minor ile gösterilen yürekli bir komutanın portresidir. Karanlık armonilerle işlenmiş “geçiş” ruhundaki savaşı, tanrısal güzelliğiyle ünlü ikinci Mi bemol Major “tema” ise “ vatan sevgisini”, “yurt özlemini” ya da Coriolanus'a kararını değiştirten yakarışları yansıtır. Eser “yalnızlığı” ve “yokoluş”u belirten bir “pianissimo” ile sona erer.

İlginizi çekecek, öneririm:
Ludwig van Beethoven, Üçlü Konçerto Op. 56 Do Majör