Paganini'nin babası Cenova'da orta halli bir tüccardı, biraz da müzikle uğraştı. Oğluna küçük yaşta mandolin dersleri vermeye başladı. Onun olağanüstü yeteneğini sezince Cenova ve Roma'nın en iyi kemancılarından ders alması için hiçbir fedakarlıktan kaçınmadı. Fakat Paganini, öğretmenlerinden çok, kişisel çabasıyla kendini yetiştirdi. Genç yaşta ailesinden ayrılarak, bugün de anlatılmakta olan efsaneleşmiş garipliklerle dolu, serüvenli bir yaşantıya yöneldi.

Önceleri Kuzey İtalya'da dolaştı, konserlerinde keman tekniğinin akıl almaz zorluklarıyla dolu yapıtlarını seslendirdi. Özellikle "Yalnız keman için 24 Capriccio"su o çağın kemancıları arasında büyük tepki yarattı. En usta kemancılar bile bu parçaların çalınmayacağını ileri sürüyorlardı. Oysa Paganini büyük bir kolaylıkla, en güç çift sesleri ve yay oyunlarını kusursuz başarıyor, keman tekniğine yepyeni bir anlayış getiriyordu.

40 yaşından sonra Avrupa'nın her köşesinde konserler veren sanatçı hakkında, basında çıkan yazılarda kimi onu şeytanın ta kendisi, kimiyse kemanın alın yazısını çizen bir deha olarak nitelemektedir. Bu zıt yargılara rağmen herkes bir noktada birleşiyor: "Paganini görülmemiş, eşi olmayan ve benzeri gelecekte de düşünülemeyecek bir kemancıdır."

Sonuncusu 1954'de bulunan altı keman konçertosuyla Paganini'nin klasik konçerto anlayışına karşı çıktığını görüyoruz. 18. yüzyılda gerçek biçimini bulan konçertolarda orkestra ve solo çalgı karşılıklı bir denge içinde değerlendirildiği halde, Paganini'nin bu tür yapıtlarında ağırlık yalnız solo çalgıya verilmiş senfonik olanaklar bir yana itilmiştir. Bu yüzden sanatçının konçertoları birçok müziksever tarafından sanat dışı gösteri eserleri olarak nitelendirildiler.


Bölümler

I. Allegro Maestoso - Tempo giusto
II. Adagio
III. Rondo: Allegro Spiritoso - Un poco piu presto


Paganini'nin 1. Keman Konçertosu'nun orijinal notaları 1 flüt, 2 obua, 2 klarinet, 1 fagot, 2 korno, 2 trompet, 1 trombon ve yaylılar için yazılmıştır. Günümüzde Re majör tonda çalınmasına karşın Paganini aslında eserini Mi bemol keman için yazmış ve kemanını farklı bir akora ayarlamış ve normalde çalınmasına olanak olmayan notalara kolay erişebilmeyi sağlamıştır.

1820'de yazıldığı sanılan Re majör 1. konçerto, zengin ezgisel çizgiler, bestecinin keman tekniğine kazandırdığı türlü yay oyunları, ıslık sesleri, pizzicato'lar ve çift seslerle süslenmiştir. Sonat biçimindeki birinci bölümü ihtiraslı, romantik bir ezgiden oluşan ağır bölüm izler. Son bölüm alay ve neşe dolu bir Rondo'dur.

İlginizi çekecek, öneririm:
Jean Sibelius, Keman Konçertosu Op. 47 Re minor