14. Runo'da sözü edilen ölümün simgesi olan kuğuyu canlandırır ve "Tuonela Kuğusu" adını taşır. Aslında önceleri Jean Sibelius'un üçüncü destanı olan bu senfonik şiirde "Ölüler Diyarı" (Manala) adı verilen Tuonela kapkaranlık, güçlü ve geniş ırmak akıntılarıyla kuşatılmış gizemli bir yerdir. Kuğu, Ölüler Tanrısı (Fin Mitolojisinin Hades'i) Tuoni'nin emrinde, dalgalar üzerinde aldatıcı şarkısıyla ölenlerin ruhunu çağırıp dolaşmaktadır.

Bu dört destan arasında en başarılısı olan ve 1893'te yazılan Tuonela Kuğusu ağırca ve çok tutumlu (Andante molto sostenuto) tempoda, elejik bir ezgiyle başlar. Davulların yumuşak sesleri ve yaylı çalgıların sürdinli hafif eşliğinde İngiliz kornosu 9/4 lük ölçüde bu çağrıyı duyurur.

Zaman zaman kontrabasın katılmadığı yaylılar bu kandırıcı sireni unison olarak vurgular. Gece yarısı güneşinin mat ışığında söylenen bu ezgiye birinci viyolonsel ya da viyola ile (sanki ölümlü bir ruh Tuonela'ya ulaşmış gibi) cevap verilir.

Metal üfleme çalgılar uzun bir sessizlikten sonra sürdinli birinci kornonun kuğunun şarkısının bir kısmının ekolu tekrarıyla canlanır; sonra da müzik doruğa ulaşır (con gran suono).

Bunu yaylı çalgıların yayın tersiyle (col legno) çok hafif (pianissimo) çalışı izler: Kanat tüylerinin hafif hareketini simgeleyen bu gizemli havadan sonra, arabesk motiflerle canlandırılan kuğunun son cümlesi duyulur.

Sonra yaylı çalgılar yayı normale çevirerek eseri azar azar ağırlaşan (poco a poco meno moderato) tempoda sona ulaştırırken viyolonselin ezgisi buna katılır.