Gioachino Rossini'nin Hırsız Saksağan operası, müzikal açıdan trampet kullanımıyla dikkat çeken uvertürü ile bilinir. Rossini'nin uvertüründeki bu meşhur kısım, operanın ana konusuna, şeytani bir zekaya sahip, hırsız bir saksağana gönderme yapmaktadır.

Hırsız Saksağan (La gazza ladra / Thieving Magpie) operasını da rekor hızla bitiren Rossini bestelerini geç ama hızlı(!) tamamlardı. Ölümünden altı yıl sonra yazılmış bir biyografide ("Della vita e delle opere di Gioachino Rossini") uvertürün nasıl zamanında yetiştirilebildiği Rossini'nin ağzından şöyle aktarılmıştır: "Hırsız Saksağan'ın uvertürünü prömiyerin olacağı gün, 31 Mayıs 1817'de besteledim. Orkestra şefi Alessandro Rolla tarafından La Scala'nın çatı katında bir odaya hapsedilmiştim, üstelik kaçmamam için de kapının önüne dört sahne görevlisi gardiyan olarak dikilmişti. Orijinal bestenin tamamlanan sayfalarını pencereden aşağıya, metni kopyalamak için bekleyen kopyacılara atmaları için emir almışlardı. Eğer hiç yazmazsam da, aldıkları emir gereğince pencereden aşağıya beni atacaklardı."

Gioachino Rossini, erken yaşta beste yapmaya başlayan üretken bir besteci olarak bilinir. Bologna'daki Filarmoni Akademisi'nde öğretmenlik yapan bir baba ve soprano bir annenin oğlu olarak, besteciliğin kendisi için bir geçim kaynağı olduğunun farkında olan Rossini bu fırsatı en iyi şekilde değerlendirmiştir. Yirmi yaşına geldiğinde, sekiz opera, iki ayin, oda müziği ve orkestra eserleri dahil toplam 28 eser bestelemişti bile. Yirmi beş yaşına geldiğinde ise 22. operası ve 61. bestesi olan Hırsız Saksağan'ı (La Gazza Ladra) tamamlamıştır.

Bu üretkenliği çalakalem bir üretkenlik de değildir. Rossini'nin opera buffa (komedi operası) türüne kattığı öğeler, bu sanat formunu durağanlıktan çıkarmış ve aynı zamanda ciddi eserleriyle daha sonra Giuseppe Verdi tarafından takip edilecek yeni bir opera formuna öncülük etmiştir.

Rossini, 1817'de kendisini komedi ve ciddi opera arasında bir yol ayrımında bulmuştu. La Gazza Ladra ya da Türkçe'deki adıyla Hırsız Saksağan, Rossini'nin yazdığı son komik eserlerden biri olmakla birlikte konusu itibariyle komik olmaktan daha ziyade trajiktir. Eserin konusu, Rossini'nin zamanında iyi bilinen gerçek bir olaya dayanır: Fransız bir hizmetçi kız, hırsızlık suçlamasıyla idam edilmiş, ancak ölümünden eşyaların aslında bir saksağan tarafından çalındığı ortaya çıkınca suçsuzluğu anlaşılmıştır. Bu olay, Avrupa genelinde hırsızlık için uygulanan ölüm cezasına karşı genel bir tepki doğmasına yol açmıştır.

La Gazza Ladra operası ise olayları şu şekilde işler: Ninetta, gümüş bir kaşığı çalmakla suçlanır. Fakat, bir ordu kaçağı olan babasını ele vermeksizin suçsuzluğunu kanıtlaması mümkün değildir. Ninetta, ya babasının ya kendisinin asılmasına neden olacak bu karar konusunda çaresizdir. Ninetta'nın kendi hayatı ile babasının hayatı arasında bir seçim yapmak zorunda kaldığı dramatik bir sahneden sonra sonra ise gerçek suçlunun evcil bir saksağan olduğu anlaşılır. Rossini, komedinin temelde trajik doğasını vurgulayarak cesur bir adım atmıştır. Daha sonra bestecinin biyografisini yazan Fransız yazar Henri Stendahl, Rossini'nin son beş operasının da birbirinin kopyası olduğunu, La Gazza Ladra'nın bu kısır döngüyü kırma çabası olduğunu yazmıştır. Neyse ki opera, hem Milano'daki prömiyerinde hem de Avrupa'nın diğer yerlerinde büyük başarı elde etmiştir.

Hırsız Saksağan Uvertürü, operanın ihtişamını, sempatikliğini ve neşesini iyi bir şekilde yansıtmaktadır. Eser, dramatik bir şekilde çift trampet sesi ile başlar. İlk trampet sesi yüksektir, ardından daha yumuşak trampet sesi duyulur ve hemen akla askeri görüntüleri ve bir mahkum darağacına götürülürken çalan davul sesini getirir. Bu, görkemli bir giriş marşı ile devam eder. Bir başka davul sesi, coşkulu ve zaman zaman endişeli bir tempoyla uvertürdeki geçişlere eşlik eder. Son temanın başlangıcı üçlü bir figürle yapılır ve eserin en tanınan melodisidir. Burada Rossini, müzisyenlerin hala "Rossini kreşendosu" olarak adlandırdığı bir tekniği sıkça kullanmıştır. Bu teknikte, ses ve tempo kademeli olarak artar. Finalde tempoyu ve dinamiği önce bozmadan aynı şekilde devam ettirdikten sonra Rossini bu tekniği bir değiş iki defa uygulamış ve eseri enerjik bir şekilde doruğa taşımıştır.